LOCHEM – De bekende Lochemse persfotograaf Jan Houwers is afgelopen maandag na een kort ziekbed overleden. Hij werkte als freelancer onder meer voor de Stentor en Tubantia. Henri Bruntink van LochemsNieuws werkte jarenlang eveneens voor de Stentor en werkte vaak samen met Jan Houwers. Hieronder zijn persoonlijke herinneringen aan de oud-collega.
In memoriam: Jan Houwers
Ergens in het begin van de jaren ’90 werd er aan de voordeur gebeld. Toen ik open deed stond daar een vaag bekend gezicht. Het was Jan Houwers. ,,Jij werkt toch bij de GOC?”, zo vroeg hij. Ik kon dat niet ontkennen, hoewel ik toen vermoedelijk nog freelancer was en dus (nog) niet in vaste dienst. Jan liet mij een aantal fors uitvergrote foto’s zien die hij had gemaakt tijdens een Formule 1-race op Spa-Francorchamps. Prachtige platen met veel Ferrari-rood en veel beweging.
Jan zei dat hij graag foto’s voor de krant zou gaan maken. Hij stond aan het begin van zijn freelance-carrière. Of ik een goed woordje voor hem wilde doen bij de redactie? Ik was onder de indruk van de foto’s dus ik liet zijn naam in de periode daarna veelvuldig vallen. De gemeente Lochem was toen echter qua persfotografie nog het domein van een andere overbekende fotograaf: Henk Braakhekke uit Barchem.
Ons-kent-ons
Toch zag ik Jan tot mijn genoegen steeds vaker opduiken tijdens klussen waar ik op af werd gestuurd. Eerst was hij vooral actief op momenten waarop Henk Braakhekke vrijaf had maar later werd hij steeds meer een vaste waarde. We konden het goed met elkaar vinden. Waarschijnlijk kwam dat ook omdat Jan er, net als ik, van hield om een sfeer van ons-kent-ons te scheppen als hij ergens binnen kwam. Eerst koetjes en kalfjes en dan to-the-point.
Waar andere fotografen nog wel eens een voor de verslaggever storende factor waren tijdens een interview, was Jan dat nooit. Hij luisterde en deed zijn werk… óf hij praatte mee als hij voelde dat dat kon. En dat voelde hij goed aan. Samen kwamen we vaak meer te weten over de geïnterviewde dan we vooraf hadden durven dromen. Jan kwam ook nooit terug met de geijkte portretfoto van ons ‘slachtoffer’. Hij vond altijd een meer aansprekende invalshoek.
Tijd
Opvallend aan Jan was ook dat hij altijd tijd leek te hebben, waar veel van zijn collega’s altijd haast hadden of zelfs binnen kwamen met dodelijke opmerkingen als: ‘wat moet ik hier nou van maken?’ Jan zal best ook eens last hebben gehad van tijdsdruk maar je hoorde hem niet klagen. De enige keren dat hij wel eens foeterde was op zondagmiddag als hij vele sportwedstrijden achter elkaar moest afkleppen.
In de journalistiek moet je vaak wachten. Lang wachten. Als je dat overkwam met Jan aan je zijde had je geluk. Altijd wat te bespreken en altijd veel te lachen. Zijn open gezicht, dat je ook als ‘guitig’ kunt omschrijven, was onderdeel van zijn prettige verschijning.
Collega
Toen ik 2 jaar geleden vertrok bij de Stentor en begon met LochemsNieuws kwam ik Jan nog bijna net zo vaak tegen als voorheen. We waren niet langer collega’s in de zin van ‘voor dezelfde baas werken’, maar wel nog altijd vakbroeders. We hadden nog dezelfde gesprekken en dezelfde lol. Er was alleen een groot verschil. Ik moest mijn teksten voorzien van mijn eigen amateurfoto’s en kon niet langer die van Jan gebruiken.
Ongeloof
Krap anderhalve maand geleden vroeg Jan mij nog of ik hem wegwijs wilde maken in de beginselen van de videomontage omdat een van zijn opdrachtgevers vaker bewegende beelden wilde ontvangen. We spraken af dat we na mijn vakantie bij elkaar zouden gaan zitten. Kort voordat ik vertrok hoorde ik al dat Jan ziek was. Kan gebeuren, denk je dan. Niet wetende dat het ging om een slopende ziekte die hem zo snel fataal zou worden. Bij terugkomst van vakantie kwam het bericht van zijn overlijden dan ook als een schok. Ongeloof, maar vandaag is daar dan toch die advertentie die je liever niet wilt zien en op een plek in de krant waar je Jan niet wilt tegenkomen.
We verliezen in Jan niet alleen een vakman maar vooral een mooi mens. Ik hoop van harte dat dit besef en de goede herinneringen zijn familie helpen om het verlies te verwerken.
Jan wordt zaterdagmiddag in Haarlo gecremeerd.
Henri Bruntink, 12 juli 2018