LAREN – Na vier dagen Mañana Mañana kan de balans op verschillende manieren worden opgemaakt. Sfeer: top. Programmering: fijn. Toekomst, volgens de organisatoren: niet helemaal zeker. Dat laatste zou wel doodzonde zijn, want Mañana Mañana is uniek in festivalland en dus een lang leven waard. Eigenaar Robert Croll zei het tijdens de afgelopen editie op zijn landgoed Oolde zo: “Dit is geen gewoon festival. Dit is een heel lief festival.”
Het was de tweede editie op het Larense landgoed. Het decor is om te zoenen en de organisatie voegt daar veel elementen aan toe die het festival qua beeld helemaal af maken. En de programmeurs van Mañana Mañana verdienen een compliment. Voor wie qua muzieksmaak niet al te eenkennig is en met een open mind in de wereld staat, is er enorm veel te genieten.
Er is veel te ontdekken en platgetreden paden worden vermeden. In de Totempalentent klonken veel opzwepende ritmes, met de nodige latin-invloeden die uitstekend bij de tropische temperaturen pasten. Positieve uitschieters waren hier Kuenta, Convoi Exceptional en Jungle by Night. Ritmisch minder zwoel maar desondanks heerlijk was de bluesrock van de Belgische band Boogie Beasts.
Retro
Op het podium dat De Veranda heet werd de hoofdmoot gevormd door deels heel stevige rock ‘n’ roll en opvallend veel retro-garagerock. Daar stonden oudgedienden als Claw Boys Claw en Hallo Venray. Maar de aangenaamste verrassingen kwamen van de veel jongere honden van bands als Wodan Boys, Teddy’s Hit en Iron Jinn. Wie van Americana houdt kwam aan z’n trekken bij Erik Neimeijer. De Nijverdaller, die eerder deel uitmaakte van Bökkers, heeft een aangename stem en maakt muziek die vooral mensen aanspreekt die Danny Vera net iets te gladjes vinden. En op zaterdag kreeg Thijs Boontjes de massa in beweging met zijn Dans- en Showorkest.
Lees verder onder de foto…
Noemenswaardig is verder de Hagenees Marlon Pichel die in verschillende samenstellingen optrad tijdens Mañana Mañana. Vooral een set met een collega-gitarist en zanger – wiens naam ontbrak op het programma – op het intieme Tipi-podium maakte veel indruk. En dan was er nog het open podium waar jong – en iets minder jong talent – kansen kreeg. Dat leverde mooie momenten op. Zoals die prima band met een iets minder goede zanger, die ruimte gaven aan iemand uit het publiek. Dat leidde tot een heerlijke versie van ‘Californiacation’ van The Red Hot Chilli Peppers.
Beats
De tent Kakafonia was the place to be voor liefhebbers van vette beats. Het was er steevast erg vol en de fans genoten. Nadeel van dit podium was wel dat de basdreun alom hoorbaar was, wat niet door iedereen op prijs werd gesteld en dat wat afbreuk deed aan de sereniteit van het festivalterrein. In het randprogramma trok de Vlaamse mini-fanfare Verdammte Spielerei veel publiek. Vijf blazers, een drummer en een tamboer maître die een soort van taptoe lopen is al hilarisch, maar de voorman die het aanwezige publiek van ‘domme Nederlanders’ voortdurend beledigt was ook erg vermakelijk.
Kortom, Mañana Mañana blijft een heerlijk concept dat mensen van alle leeftijden met elkaar verzoend en waar ‘alles liefde is’. Is er dan niets te mekkeren? Tuurlijk wel, want kleinigheidjes hou je altijd. Op gezag van veel aanwezigen wensen we dat het podium van De Veranda iets wordt verhoogd zodat je ook na rij vijf nog een glimp van de artiesten opvangt. En ‘s avond mag er wel een extra lampje op de Ooldselaan tussen hoofdingang en parkeerweide. Maar verder is iedereen het wel over één ding eens: Mañana Mañana moet blijven!
