Afgelopen maandag is de Lochemse journaliste Jenny Polman overleden aan de gevolgen van een ernstige ziekte. Te jong; 61 jaar nog maar.
Al lang geleden streek ze vanuit Noordoost-Overijssel in Lochem neer, op de redactie van de Gelders Overijsselse Courant (GOC). De redactie Lochem, die net was verhuisd van de Molenstraat naar de Markt, gold toen als een kleine ploeg, al zou menig redactiechef nu een moord plegen voor zoveel medewerkers in een kleine landstad.
Vanuit Lochem werd toen overigens wel een groot gebied bediend, met gemeenten als Ruurlo, Borculo, Neede, Diepenheim, Vorden en zelfs Markelo, die toen nog allemaal zelfstandig waren. Veel te kiezen had je niet als verslaggever. Iedereen moest aan de bak en je kon ook niet erg kieskeurig zijn qua onderwerpen. Je moest alles aanpakken want die krant moest elke dag weer vol.
Jenny werd daardoor een echte allrounder, maar ontwikkelde al snel een voorkeur voor natuur & milieu en voor human-interest. Dat laatste is jargon voor het menselijke verhaal. De lekker leesbare weerslag van vaak lange interviews waarbij de lezer zich kon verwonderen over, spiegelen aan en laten inspireren door de geïnterviewde.
Jenny was goed in zulke verhalen. Temeer omdat ze zich ook zelf vaak identificeerde met het onderwerp en zich er letterlijk in vast beet. Eind jaren ’80 leidden die tomeloze inzet en betrokkenheid tot een psychische inzinking die haar gedurende langere tijd aan de kant hield. Toen ze terugkeerde kende ze haar grenzen beter dan voordien.
De natuur bleef haar favoriete onderwerp en dat sprak zich rond in de wereld van milieubeschermers, vogelaars en onder wat een plagende collega altijd ‘natuurvolkeren’ placht te noemen. Die vroegen altijd steevast naar Jenny als ze wat te melden hadden. ‘Want zij snapt het tenminste’, zo konden wij collega’s in onze zak steken.
In 1993 hield de GOC op te bestaan. De opvolger, het Gelders Dagblad dat werd uitgegeven door Wegener uit Apeldoorn, kreeg te maken met ‘dwalingen’ van directies en hoofdredacties die veel kwaad bloed zetten. Vooral ook in Lochem, waar de lezers de GOC beschouwden als hún krant. Kwam hun niet aan ‘de Snipperaar’ en probeerde ze geen Zutphens nieuws te verkopen.
De tijden dat de bezorger de krant bijna huis-aan-huis mocht afleveren waren definitief voorbij. En omdat het fenomeen klantenservice nog weinig bekend was, kreeg de redactie de volle laag van ontevreden abonnees. Dat was niet goed voor de sfeer op de redactieburelen aan de Markt.
De redactie Lochem ging even later werken vanuit Zutphen en de titel veranderde begin deze eeuw in de Stentor. En toen kwamen de roemruchte ‘carrousels’ op gang. Verslaggevers mochten niet meer al te lang in dezelfde gemeente of regio werken. Op zichzelf geen slecht idee maar bij sommige redacties werd bijna alle kennis en ervaring weggeplukt en dat merkte de lezer.
Een van de carrousels bracht Jenny naar de redactie in Epe. Best ver van huis, maar aanvankelijk kon ze zich daar meer dan ooit richten op de alom aanwezige (Veluwse) natuur en op leesverhalen. Toch voelde ze zich – net als veel andere journalisten die al wat langer meedraaiden – enigszins ontworteld. Het schrijven werd meer werk dan passie. Jenny zei er zelf over: ‘Als regiojournalist moet je de mensen en de streek op je duimpje kennen en omgekeerd moeten de mensen jou kennen. Dat lukt niet als je telkens in een nieuwe omgeving wordt gedropt.’
Zo’n 4 jaar geleden maakte ze gebruik van een vertrekregeling en verliet de krant. Sindsdien deed ze veel vrijwilligerswerk, onder meer voor de buurtvereniging Enklo. Ook richtte ze zich op het schrijven van biografieën of familiekronieken voor iedereen die dat graag wilde.
Maar helaas begon niet lang na de herwonnen ‘vrijheid’ de gezondheid parten te spelen. Nadat ze een eerste aanslag op haar lichaam goed leek te hebben doorstaan, kwam er een nieuwe tegenslag. Deze is haar afgelopen maandag fataal geworden.
Jenny heeft een flinke bijdrage aan de samenleving geleverd in de vorm van haar verhalen en haar inzet voor natuur en milieu. Dat had nog lang door mogen, nee móeten, gaan maar dat was haar niet gegeven. Of, zoals ze zelf op de rouwkaart schrijft: ‘Als ik niet meer kan schrijven houdt het voor mij op…’
Informatie over de afscheidsplechtigheid is HIER te vinden.
Henri Bruntink | oud-collega
(december 2018)
Een prachtig eerbetoon aan een bijzonder mens.
Hulde Henri, je hebt een mooi eerbetoon aan Jenny geschreven. We zien elkaar bij haar afscheid. Een warme groet.
Comments are closed.