Sportclub Lochem bestaat 100 jaar. Rond de officiële datum (10 april) plaatsen we een serie verhalen over de club. Het gaat om de geschiedenis (in delen) en een aantal interviews met clubcoryfeeën als Wim Meutstege, Jaap Jacobs en Art Langeler. De teksten verschenen eerder in de huis-aan-huis verspreide jubileumkrant van de club. Dat is een uitgave van PlanYourEvent. De redactie was in handen van LochemsNieuws. Zoek al vehalen in de reeks door in het zoekveld rechtboven op deze pagina ‘SPL100’ in te tikken.
Fototentoonstelling
De foto’s komen uit de omvangrijke collectie van Dick Lammertink. Die collectie vormde de basis voor een tentoonstelling die de komende maanden op verschillende locaties in Lochem is te zien. Onder dit bericht staat een overzicht.
Wim Meutstege: profvoetballer en globetrotter uit Lochem
We ontmoeten Wim Meutstege in Rotterdam. Dat had ook zo maar ergens anders kunnen zijn want Lochems meest succesvolle voetballer aller tijden verkast nogal eens. Op dit moment pendelt hij bijvoorbeeld tussen Voorhout, Kampala, Rotterdam en Frankrijk.
Wim zit vol verhalen. Mooie anekdotes, maar ook minder fraaie belevenissen uit zowel privéleven als de vele werkkringen die hij in de jaren na zijn voetbalcarrière heeft gehad. Dat varieerde van heftruckchauffeur op een bollenbedrijf tot archivaris in dienst van Nederlandse ambassades in Georgië, Sudan en Oeganda. Maar we kwamen vooral voor zijn voetballeven en dat begon uiteraard in Lochem.
Kruidenierswinkel
Zijn ouders hadden een kruidenierswinkel aan de Pillinkstraat maar waren daarnaast heel erg sportief. Vader voetbalde en had hij niet ooit een ‘rotschop’ gekregen, dan had ook hij nog ver kunnen komen. Bij de Meutsteges thuis was het gebruik dat de kinderen op jonge leeftijd eerst op gym gingen. Bij Brinio uiteraard. ,,Vooral mijn moeder vond dat goed voor je lichamelijke ontwikkeling’’, zegt Wim. ,,Vroeger mocht je bovendien pas op voetbal als je 8 jaar was.’’
Voetballen deed Wim overigens ook eerder al. Dagelijks was hij met de bal bezig. Hij zegt: ,,Mijn vader spoorde me aan om veel te oefenen. Zijn advies heeft er onder meer voor gezorgd dat ik tweebenig ben geworden. Daar heb ik later veel profijt van gehad.’’
Turnen
In het turnen schopte Wim het ook nog tamelijk ver. Met het team, dat verder bestond uit de andere ‘bekende Lochemers’ Jaap Jacobs, Jan Nales en Henk Dieperink, deed hij mee aan de Nederlandse Jeugdkampioenschappen. Met dezelfde kornuiten doorliep hij ook de jeugdopleiding bij Sportclub
Lochem. Het turnen gaf Wim eraan toen hij op school voor de tweede keer bleef zitten.
Hij begon op de HBS maar na invoering van de Mammoetwet ging hij via de brugklas naar de havo, met 2 tussenjaren op de MULO. Hij zat op de Rijksschollengemeenschap (RSG) aan de Dr. Cartier van Disselweg.
Gelder Jeugdelftal
Voetballend ging het Wim voor de wind. Hij werd altijd geselecteerd voor de hoogste jeugdteams en ook voor het Gelders Jeugdelftal olv Anton Goedhart. Dat leidde er mede toe dat hij al op 15- of 16-jarige leeftijd mocht meetrainen met het eerste. Hij zat vanaf dat moment als vaste reserve op de bank.
Debuut
Zijn debuut in het hoogste elftal maakte hij echter pas toen hij 17 jaar was. Dat eerste seizoen speelde Lochem degradatievoetbal. De laatste wedstrijd werd gespeeld tegen koploper Eilermark. Dat leverde een nederlaag op waarna degradatie een feit was. Wim vertelt: ,,Tijdens de terugreis kwam de toenmalige voorzitter Van Rijn naast me zitten in de bus. Hij zei dat hij teleurgesteld was in mij. Hij had meer van me verwacht. Ik was 17 jaar en had dat seizoen 8 keer gescoord. Ik vond het een nogal vreemd verhaal en erg onterecht.’’
Go Ahead
Of het zo moest zijn meldde Go Ahead uit Deventer zich kort daarna bij Wim. Of hij wilde meedoen aan selectiewedstrijden. Dat wilde hij wel en na twee wedstrijden kon Wim op amateurbasis aan de slag bij Go Ahead. Zijn loopbaan in het eerste van Sportclub Lochem heeft dus precies één seizoen geduurd. ,,Dat vond de voorzitter die zo teleurgesteld in mij, dan toch ook wel weer jammer’’, aldus Wim.
Barry Hughes
Bij Go Ahead had Wim te maken met de vermaarde trainer Barry Hughes. ,,Hij vond mij een Engelse spits: kopsterk en snel.’’ Toen hij een contract kreeg aangeboden – á raison van 200 gulden per maand – werd hij definitief prof. Hij herinnert zich dat het best zwaar was. Vier keer per week trainen en op zaterdag een wedstrijd. ,,Ik reisde vanuit Lochem met de bus en moest dan nog een eind lopen naar het stadion.’’ Dit alles in het examenjaar van de HAVO.
,,Het was een mooie tijd. We hadden een team met onder meer Jozef Jellinek, André van der Ley, Bert van Marwijk en John Wesselink. Als we een uitwedstrijd speelden gingen we met de trein. Een van ons had dan een soort corveedienst. Dat hield in dat je een grote mand met de shirts en trainingspakken moest dragen.’’
Sportacademie
In 1971 behaalde Wim zijn havo-diploma. Daardoor lag de weg open naar de Sportacademie. Daar deed hij het allemaal voor. Dat bleek nog een weg met hobbels, want de christelijke academie in Arnhem wees Wim – geheel tegen de verwachting in – af. Wim herinnert zich: ,,Omdat ik ook goed was in turnen doorstond ik de fysieke tests met gemak. Toen bleek dat je ook nog een opstel moest schrijven. Een van de onderwerpen die je kon kiezen was marihuana. Dat leek me wel wat. Ik vrees dat ik wat te positief heb geschreven over dat spul. Dat werd me overigens niet verteld maar ik werd wél afgewezen.’’
Den Haag
Een aanmelden bij een andere academie was na zo’n afwijzing niet toegestaan. Die andere school stond bovendien helemaal in Den Haag. Gymleraar Ab van Beek van de RSG in Lochem schoot Wim te hulp. Hij belde met de Sportacademie in Den Haag en de directeur daar zei dat hij zich maar gewoon moest aanmelden. ,,Ik moest wel gewoon alles tests doorlopen. Dat ging goed. En ik denk dat het feit dat ik toen al semi-profvoetballer was heeft geholpen. Ik werd aangenomen.’’
Excelsior
Hierdoor ontstond wel een ander probleem. Studeren in Den Haag en spelen bij Go Ahead was geen haalbare optie. Wim besprak dit met Barry Hughes, die er voor zorgde dat Wim werd verhuurd aan Excelsior. Daar speelde hij zijn eerste wedstrijd tegen Ajax. ,,Ik stond ineens in de eredivisie. Ik vond het geweldig’’, zo zegt hij terugdenkend.
In de 2 jaar dat Wim bij Excelsior speelde ontdekte hij ook dat hij als spits over onvoldoende techniek beschikte voor het hoogste niveau. ,,Tegen Ajax kreeg je bijvoorbeeld te maken met verdedigers als Ruud Krol, Wim Suurbier en Barry Hulshof.’’ Wim had altijd in spits gestaan maar zou de rest van zijn carrière als verdediger te boek staan. En daar was hij goed in.
Sparta
In zijn tweede seizoen bij Excelsior scoorde hij de winnende treffer in de Rotterdamse derby tegen Sparta. Die club nam Wim prompt over. Zijn debuut op Het Kasteel was in een oefenwedstrijd tegen Barcelona, dat toen net Johan Cruijff hand ingelijfd. Als speler welteverstaan. Wim vertelt: ,,Ik kwam er tegen Johan niet echt aan te pas maar we wonnen de wedstijd wel. Barcelona wist Cruijff nog niet goed te bedienen.’’
Wim werd bij Sparta een vaste waarde en in die periode stond hij op bijna alle posities in het veld. ,,Alleen keeper ben ik nooit geweest’’, zo klinkt het. ,,Als verdediger had ik te maken met doelman Pim van Doesburg. Dat was een typische lijnkeeper en coachen van zijn verdediging deed hij niet. Dat was later bij Ajax, met Piet Schrijvers, geheel anders. Op de aanwijzingen van Piet kon je blind vertrouwen.’’
Oranje
In 1975 werd Wim geselecteerd voor Jong Oranje. Na een goed optreden tegen Schotland kreeg hij van bondscoach Georg Knöbel – die had toegekeken – te horen dat hij goed genoeg was voor het ‘echte’ Oranje. Een jaar later werd hij ook daadwerkelijk geselecteerd voor het Nederlands Elftal. Het EK in Joegoslavië moest hij echter later schieten omdat hij examen moest doen op de sportacademie.
,,Ik moest me wel beschikbaar houden. Ik was op zeilkamp in Friesland toen ik op tv zag dat zowel Willem van Hanegem als Johan Neeskens rood kregen. Ik wist dat ik vanaf dat moment bij de telefoon moest gaan zitten.’’ Het telefoontje kwam inderdaad, maar nogal laat de volgende morgen. De tijd waarop Wim, samen met Kees Kist, op Schiphol werd verwacht was echter volstrekt onhaalbaar. De volgende dag reisde het duo alsnog naar Zagreb.
Cruijff
Daar zou Wim zijn eerste en enige wedstrijd in Oranje spelen. Onder lastige omstandigheden, want Johan Cruijff was met heibel vertrokken en de sfeer was verre van optimaal. In de wedstrijd tegen het sterke Joegoslavië verving Wim na rust Wim Jansen. De wedstrijd werd met 2-3 gewonnen, na verlenging.
Het shirt van die wedstrijd koestert Wim Meutstege want dat is een echt collectors-item. Oranje speelde kleding en schoenen van sponsor Adidas. Johan Cruijff had een contract met Puma en dwong via een rechtszaak af dat hij op schoenen van dat merk mocht spelen. De rechter bepaalde dat alle spelers die een ander sponsorcontract hadden ook niet in/op Adidas hoefden te spelen.
Medaille
De KNVB besloot een noodgreep toe te passen. Een van de drie strepen van het Adidas-logo werd ‘weggestikt’ en over het logo op de borst werd de Nederlandse leeuw geborduurd. Een shirtruil na de wedstrijd was wat Wim betreft uitgesloten. Hij heeft het shirt nog altijd. Oranje werd tijdens dat EK trouwens derde, waardoor Wim ook een bronzen medaille in zijn bezit heeft.
In 1978 zat hij bij de laatste 40 voor het WK in Argentinië maar tot zijn grote teleurstelling nam bondscoach Ernst Happel hem uiteindelijk niet mee. De teleurstelling werd snel vergeten want het grote Ajax toonde belangstelling voor Wim. De Amsterdammers zochten een back en trainer Cor Brom kende hem nog uit de tijd dat ze samen bij Sparta werkten. ,,Dat is wel het mooiste wat me is overkomen’’, zegt Wim over de overgang naar Ajax.
Grote namen
Wim was transfervrij en op vakantie in St-Tropez kreeg hij te horen dat hij naar Ajax kon. ,,Ik kan me nog herinneren dat ik het contract nog moest tekenen maar dat de Telegraaf al meldde dat ik was aangekocht.’’ Hij kwam bij de club in een tijd dat daar grote namen speelden, zoals Piet Schrijvers,
Ruud Krol, Dick Schoenaker, Søren Lerby, Frank Arnesen, Tscheu La Ling en Simon Tahamata.
Een van de mooiste wedstrijden in dienst van Ajax speelde hij in de Kuip tegen Feyenoord. ,,We werden ontvangen met een fluitconcert. Ik zwaaide doodleuk naar het publiek. Hoe meer druk, hoe beter ik word’’, zo zegt hij. De wedstrijd eindigde in 0-0. Wim merkt op dat de supporters van beide clubs toen nog gewoon door elkaar op de tribunes zaten. ,,Dat is nu helaas ondenkbaar.’’
Spelersraad
Na een succesvolle periode gebeurde er iets waar Wim nog altijd zichtbaar van baalt. Hij was voorzitter van de spelersraad van Ajax. ,,Ik was aanvankelijk een verlegen jongen uit Lochem maar in het Westen red je het daar niet mee. Ik was toen al niet op mijn mondje gevallen en werd zo de w oordvoerder van de spelers.’’
Op een gegeven moment kwam een bestuurslid naar hem toe met de vraag wat hij van trainer Cor Brom vond. Het was duidelijk dat het bestuur de trainer wilde ontslaan. Wat Wim daar van vond, zo wilde de bestuurder weten. ,,Ik zei dat me dat geen goed idee leek. We deden nog volop mee voor het landskampioenschap en voor de beker. Ik bood aan om de mening van spelers te gaan peilen. Dat deed ik ook en iedereen was het met mij eens dat Brom beter nog even kon blijven.’’
Telegraaf
Een dag later schreef de Telegraaf: ‘Meutstege houdt enquête om trainer te wippen’. ,,Ik wist niet wat ik zag. Iemand uit het bestuur moest gelekt hebben en op een manier die verkeerd uitpakte voor mij. Cor Brom geloofde het krantenartikel en weigerde Wim nog op te stellen. Het bestuur dwong Brom om dit alsnog te doen. De sfeer die toen heerste laat zich raden.
Desondanks pakte Ajax dat seizoen de dubbel. Het bestuur kon Brom toen niet meer wegsturen. Ter voorbereiding op het volgende seizoen streek Ajax neer in De Lutte voor een trainingskamp. Ineens kwam de Telegraaf met het bericht dat Brom alsnog was ontslagen. De achtergronden daarvan bleven vaag. Leo Beenhakker en Aad de Mos namen de leiding over. Beenhakker en Wim hadden aanvankelijk een goede verstandhouding maar op een gegeven moment nam Leo hem apart.
Schoppen
,,Hij was niet tevreden over mijn spel. Toen ik hem vroeg wat ik dan anders moest doen zei hij dat ik meer moest schoppen. Dat is niks voor mij. Ik los dingen liever voetballend op en daar heeft Ajax ook lang baat bij gehad. Ik wees hem erop dat de meeste tegendoelpunten over links tot stand kwamen, terwijl ik al 2 jaar tot volle tevredenheid op rechts speelde.’’
Wim denkt dat Beenhakker van hem af wilde om Piet Wijnberg te kunnen opstellen. Dat pakte in de halve finale Europa Cup-wedstrijd tegen Nottingham Forest uit niet goed uit. Wijnberg liep snel tegen geel op en kon de rest van de wedstrijd niet veel meer uitrichten. In de return deed Wim weer mee, net als Wijnberg overigens.
Einde
Die laatste nam achterin veel risico’s en verspeelde de bal op een gegeven moment aan Martin O’Neill. ,,Die kwam op mij af en toen ik instapte kwam hij met zijn knie vol in mijn knieholte’’, zegt Wim. Het was een ongelukkige botsing met gevolgen. Het zou Wim’s laatste wedstrijd als prof worden. De kruis- en kniebanden waren te zwaar beschadigd om nog helemaal te kunnen herstellen. ,,Medisch gezien konden ze toen veel minder met gescheurde kruisbanden dan tegenwoordig’’, zegt Wim.
Vechtscheiding
Wim speelde daarna nog bij de amateurs van ASC uit Oegstgeest en was bestuurslid van
spelersvakbond VVCS. Privé waren er problemen met zijn vrouw en dat liep uit op wat je
tegenwoordig een vechtscheiding zou noemen. Hij heeft twee zoons en daarmee is de relatie nu goed.
Hij had na zijn profcarrière zeer uiteenlopende banen en baantjes. Zo was hij heftruckchauffeur, sportconsulent voor de gemeente Den Haag, directeur van een zwembad en tennisleraar.
Georgië
Zijn tweede echtgenote ging op de ambassade in Georgië werken en Wim ging mee. Hij werd daar als lokale medewerker ingehuurd om het archief op orde te brengen. Dat werk lag hem wel en na terugkeer in Nederland – na opnieuw een scheiding – werkte hij bij Buitenlandse Zaken in een team dat ambassades bijstond bij het archiefwerk. Vanuit die positie bezocht hij regelmatig ambassades.
In de afgelopen 5 jaar werkte hij nog als archivaris in de Oegandese hoofdstad Kampala. In dat land is nu nog regelmatig te vinden. Een bevriend echtpaar runt een lodge in Kampala en daar neemt Wim vaak de honneurs waar als zijn vrienden er zelf niet kunnen zijn. Hij reist op een toeristenvisum zodat hij nooit langer dan 3 maanden kan blijven.
World Master
Voetballen doet hij af en toe nog voor het goede doel, met het World Masters Team. Bij Lucky Ajax is hij inmiddels gestopt. Hij vertrok eerder bij buitenlandse zaken met een bescheiden vertrekregeling. Hij dacht in aanmerking te komen voor vervroegd pensioen maar dat pakte anders uit. Momenteel bijt hij even op een houtje maar in juli wordt hij 66 jaar en dan heeft hij wel recht op AOW en pensioen.
Als hij in Lochem is fietst hij met zijn broer Henk nog de rondjes die zijn vader vroeger als kruidenier altijd reed. En dan bezoekt hij graag zijn oude maatjes Gerrit Wissink en Frits Waninge.
Felicitatie
Uit zijn Lochemse tijd heeft Wim warme herinneringen aan meneer Mudde de pupillentrainer en aan de heren Zweers en Rothman bij de junioren. En aan Henno van Egdom bij de senioren. Hij zegt het overigens jammer te vinden dat het sportcomplex steeds verder van het centrum komt te liggen.
Hij noemt de nu behaalde 100 jaar een echte mijlpaal, waarmee hij de club hartelijk feliciteert.
