LOCHEM/GORSSEL – Wendy Goodin (49) is sinds kort wethouder van de gemeente Lochem. Voor vriend en vijand kwam ze, in deze rol althans, nogal ‘uit de lucht vallen’. “Dat gold ook voor mezelf hoor”, reageert ze meteen. “Voordat ik werd gevraagd door Gemeentebelangen zag ik mezelf niet meteen in deze rol. Maar met name op het sociaal domein wil ik altijd al graag het verschil maken, de wereld een stukje fijner maken. Dit is een unieke kans. Ik dacht: als ik deze kans om impact te hebben niet pak, mag ik nooit meer zeuren over wat bestuurlijk anders moet.”
Door Henri Bruntink
Haar portefeuille omvat naast het sociaal domein – waaronder de bestuurlijke verantwoordelijkheid voor ‘t Baken – kunst en cultuur, onderwijs en basismobiliteit. “Gebieden die heel goed bij elkaar en bij mij passen”, zegt ze zelf. Ze is verder kernwethouder voor Almen, Barchem en Zwiep. Maar, wie is eigenlijk de mens achter de wethouder? Het antwoord volgt hieronder…
Varsseveld
Ze werd in 1973 geboren in Ulft als Wendy Stapelkamp. “Daar heb ik maar tot mijn 2e gewoond, dus daar heb ik geen herinneringen aan. Daarna verhuisden we naar Varsseveld, waar ik tot mijn 9e woonde. Varsseveld voelt dan ook als: ‘daar kom ik vandaan’. Mijn familie woont er deels nog altijd.” Ze bezocht de Wethouder Berkhoffschool. “Een echte dorpsschool. Mijn neven en nichten zaten er ook op. Het was een hele fijne tijd en met sommige schoolgenoten van toen heb ik nog altijd contact” zo zegt ze.
De verhuizing naar Lochem, begin jaren ’80, werd ingegeven door het feit dat vader Wim Stapelkamp een functie kreeg bij wat toen nog de Nederlandse Middenstands Bank (NMB) heette. Het kantoor stond aan de Nieuwstad. De bank ging later op in ING. Wim Stapelkamp speelde ook nog lang een rol als bestuurder van de bibliotheek van Lochem.
Streektaal
Wendy weet nog dat ze Lochem, in vergelijking met Varsseveld, zo ‘stads’ vond. “Lochem voelde heel groot. Ze hadden hier zelfs een stoplicht!” Hoe het precies is gekomen weet ze zelf ook niet, maar de hele familie praatte ‘plat’. “Behalve mijn nichtje en ik. Als we het toch probeerden moesten familieleden altijd heel hard lachen. Ze verweten mij, nadat ik een tijdje in Lochem woonde, zelfs dat ik ‘stadser’ ging praten.” Je maakt Wendy overigens helemaal niets wijs als je in de streektaal met haar spreekt. “Ik versta het perfect. Ik merk het eigenlijk niet eens als iemand dialect tegen me spreekt. Ik vind het een mooie taal, die past bij onze identiteit.”
In Lochem voltooide ze de basisschool op de Vennegötte. “Ik voel me, als ik terugkijk, een soort van zondagskind. Ik kwam wederom terecht tussen hele leuke mensen en in een fijne gemeenschap. We hadden goede buren en de school was heel gezellig.” Op de vraag of het niet moeilijk was om op 9-jarige leeftijd de vertrouwde school en vriendinnetje te moeten achterlaten, zegt ze: “Nee, eigenlijk niet. Misschien komt dat ook omdat we elke zondag naar Varsseveld gingen om bij oma op visite te gaan. De rest van de familie was daar ook en dan zag ik dus ook mijn vriendinnetjes weer.”
Trotse Lochemse
Aanvankelijk verzette ze zich een beetje tegen dat stadse van Lochem. Maar dat sleet op den duur. Ze aardde hier. “Ik ben nu echt een trotse Lochemse”, zo klinkt het overtuigend. “Dit is een prachtige gemeente, met een prachtige omgeving. Ik vind al die kernen, met elk hun eigen identiteit zo mooi. Die diversiteit is een kracht die we moeten koesteren.” Voor Almen heeft ze een speciaal plekje in haar hart. “Dat dorp is net een filmdecor.“
Na de basisschool ging ze naar de Rijksscholengemeenschap (RSG), de voorloper van het huidige Staring College, aan de Dr. Cartier van Disselweg. Ze doorliep de vwo-brugperiode en switchte daarna naar de havo. Ze zegt: “Het wordt een beetje eentonig, maar dat was écht de allerleukste tijd. Ik was best een serieuze leerling maar we hadden ook erg veel lol. Er was ruimte voor toneel en musicals op school en dat vond ik erg leuk. Feesten waren er ook volop. Wat dat betreft pakten we ook de feesten van de mavo mee.”
Geschiedenis
Geschiedenisdocent meneer Klijn maakte met zijn bevlogen verhalen indruk op Wendy. Zo zeer zelfs dat ze besloot om een opleiding tot geschiedenisleraar te gaan volgen in Utrecht. Dat bleek toch geen succes en een jaar later ging ze psychologie studeren aan de universiteit, eveneens in Utrecht. In die tijd – Wendy was 18 jaar – overleed haar moeder. “Ze werd ziek en binnen drie weken overleed ze, 46 jaar oud pas. Door die gebeurtenis ging ik ineens een stuk serieuzer in het leven staan. Ik ging op zoek naar het kleine en naar de verbinding. Ik ging me toen ook meer afvragen waar ik eigenlijk thuishoorde.
Het antwoord was niet meteen Lochem, want van Utrecht ging ze naar Deventer om daar samen te wonen met een vriendje. Ze ging Sociaal Pedagogische Hulpverlening (SPH) (tegenwoordig Social Work) studeren aan Saxion Hogeschool in Enschede. Die opleiding bleek haar op het lijf geschreven. Haar eerste baan in de jeugdhulpverlening was bij de Hoenderloo Groep in Twello.
Café Pasman
“Ik werkte in leefgroepen met jongeren en gaf daarna zelfstandigheidstraining aan jongeren die vanuit een instelling op zichzelf gingen wonen.” Ze keerde terug naar Lochem om in een van de woningen van Het Wapen van Lochem aan de Nieuwstad te gaan wonen. “Dat was geweldig. Lekker dicht bij het centrum. En bij café Pasman, want daar kwam ik graag en vaak”, zegt ze.
Tijdens een vakantie in Oostenrijk liep ze Bart Goodin tegen het lijf. De Nieuw-Zeelander had er net een periode opzitten waarin hij letterlijk de wereld verkende. Hij was op weg terug naar huis, maar door de ontmoeting met Wendy kwam het daar niet van. “Hij ging met mij mee naar Lochem en is eigenlijk nooit meer weggegaan. Bart is nog meer dan ik een echte Achterhoeker en Nederlander. Hij loopt op klompen, praat een aantal woorden plat en is zuinig”, klinkt het lachend.
Nieuw-Zeeland
Helemaal klopt het niet dat Bart nooit meer wegging uit Lochem. Het stel heeft een jaar geprobeerd om in Nieuw-Zeeland een bestaan op te bouwen. “Het land is prachtig en we hadden het goed in Bart’s familie. Maar ik kreeg toch heimwee. Ik kwam erachter dat ik Achterhoeker ben, maar ook Europeaan. Hier in Europa pak je de auto en sta je binnen korte tijd in een ander land. En als je het vliegtuig pakt sta je zo in een heel andere cultuur. Dat miste ik enorm.”
Omdat Bart zich, volgens Wendy althans, overal thuis voelt keerden de twee terug naar Lochem. Bart werkte lang voor Stageco en inmiddels bij Nedcon in Doetinchem. Gezinsuitbreiding kwam er in de vorm van twee dochters. Jenny is 18 en Kate 16 jaar. Getrouwd werd er ‘pas’ in 2008, dus op een moment dat de kinderen dat min of meer bewust meemaakten. “We zijn als gezin getrouwd”, aldus Wendy. Het huwelijk werd voltrokken in het Openluchttheater, dat nog altijd als een dierbare plek wordt ervaren.
Carrière
Wat betreft de carrière bleef Wendy op het spoor van het sociaal domein. In Nieuw-Zeeland had ze de jeugdbescherming door een nieuwe bril leren bekijken. Ze maakte kennis met wat hier de Eigen Kracht Conferentie heet. Kort door de bocht komt dat erop neer dat gezinnen eerst zelf de mogelijkheid krijgen om samen met mensen die belangrijk voor ze zijn een plan te maken met oplossingen voor problemen. Er wordt eerst samen met ‘eigen’ mensen eigen oplossingen bedacht. Ondersteuning van hulpverleners sluit daarop aan. Mijn kijk op de hulpverlening veranderde hierdoor”, zegt ze.
Ze werkte onder meer in de kinderbescherming. “Ik merkte dat we daar vaak te laat kwamen als er problemen waren in een gezin. Ik wilde me liever richten op het voorkomen van problemen.” De voor de hand liggende carrièreswitch werd voorafgegaan door het behalen van een master in management en innovatie, aan Saxion Hogeschool en Hogeschool Arnhem-Nijmegen (HAN).
Welzijnswerk
Ze ging aan de slag in het welzijnswerk. In dienst van de Stichting Welzijn Lochem (SWL) zette ze onder meer de bekende Vrijwilligerscentrale op. En ze was daar projectmanager innovaties. Op zoek naar wegen om haar ambities te verwezenlijken volgde na enkele jaren opnieuw een verandering. “Ik wil graag het verschil maken. Ik dacht dat ook te kunnen doen als beleidsadviseur van de Zorgregio Midden-IJssel/Oost-Veluwe. Dat viel tegen. Ik kwam voor mijn gevoel te ver van de mensen en de uitvoering te staan.” In dat opzicht paste haar laatste baan als coach en manager bij Welzijn Montferland haar veel beter. “Dat is een hele brede welzijnsorganisatie en ik kon daar volop bezig zijn met het ontwikkelen van nieuwe manieren van werken. Ik was daar gelukkig en lekker bezig.”
Toen kwam, niet lang na de gemeenteraadsverkiezingen van maart, dat onverwachte telefoontje. Oud-wethouder Bert Groot Wesseldijk vroeg haar of ze voelde voor het wethouderschap. Dan moest overigens nog wel definitief blijken dat GB, als grote winnaar van de verkiezingen, een tweede wethouder mocht leveren. En dan moest ook de portefeuille sociaal domein nog worden binnen gehengeld. Want op grond van die kwaliteit werd Wendy gevraagd. Zijzelf vond dat ook wel een voorwaarde voor het ‘jawoord’.
Problemen voorkomen
“Ik had op GB gestemd, maar verder volgde ik de politiek niet zo. Ik denk ook niet dat ik in de wieg ben gelegd om raadslid te worden. Maar de uitdagingen op het gebied van onderwijs, kunst en cultuur trekken me enorm. Daar kijk ik echt naar uit. En natuurlijk het sociaal domein. Ik wil met zoveel mogelijk betrokkenen in gesprek. Ook in mijn rol als wethouder is de insteek bovenal dat we moeten proberen om problemen zoveel mogelijk te voorkomen. Ik ben voor werken vanuit een bedoeling. Dat betekent: mensen waar het om gaat vragen wat ze nodig hebben en dat dan ook zo goed mogelijk proberen te bieden.”
Ze zegt uit te kijken naar de samenwerking met de gemeenteraad. “Misschien ben ik naïef, maar een goed voorstel wil ik graag verdedigen. De raadsleden zijn volksvertegenwoordigers, dus het is goed als ze kritisch te zijn. Als het maar constructief is.”
Zonnerock
Veel mensen kennen Wendy ook van het popfestival Zonnerock dat enkele jaren achtereen op het terrein van De Zonnebloem in Klein Dochteren werd gehouden. Ze was initiatiefnemer, medeorganisator en presentator.
Wendy Goodin in ‘t kort
- Mooiste plek in de gemeente?
Niet 1 plek! Wel alle wandelpaden die we hebben. Terecht wandelgemeente van het jaar! - Favoriet boek?
Ieder boek dat me laat huilen én lachen maar bovenaan met stip staat een tijdschrift! De Donald Duck. Na ruim 40 jaar nog altijd fijn om te lezen. - Favoriete muziek?
Rock. Liefst live op een kleiner podium. Stevige bands die ook kleine liedjes maken. - Huisdieren?
Een hond zou leuk zijn als we niet zo veel weg waren… - Hobby’s?
Niks doen. Met vrienden of gezin op pad. Lezen. Sporten. Musea. Theatersport. - Gezinssamenstelling?
Echtgenoot Bart en dochters Jenny (18) en Kate (16)
