Sportclub Lochem bestaat op 10 april exact 100 jaar. De komende dagen plaatsen we dagelijks een nieuw verhaal over de club. Het gaat om de geschiedenis (in delen) en een aantal interviews met clubcoryfeeën als Wim Meutstege, Jaap Jacobs en Art Langeler. De teksten verschenen eerder in de huis-aan-huis verspreide jubileumkrant van de club. Dat is een uitgave van PlanYourEvent. De redactie was in handen van LochemsNieuws.
Fototentoonstelling
De foto’s komen uit de omvangrijke collectie van Dick Lammertink. Die collectie vormde de basis voor een tentoonstelling die de komende maanden op verschillende locaties in Lochem is te zien. Onder dit bericht staat een overzicht.
Koolhazen: van spotnaam naar geuzennaam
Lochemers koesterden in een ver verleden hun moestuin. Maar met name de kool die ze daar verbouwden viel vaak ten prooi aan hazen. Opgestelde strikken en andere pogingen om de veelvraten te stoppen hadden weinig succes. Ten einde raad stelden de Lochemers een heuse ‘hazenwacht’ in. Dat hielp een stuk beter.
Volgens de overlevering was het ene Hendrik die op een vroege ochtend zijn ronde als hazenwacht liep toen hij werd geconfronteerd met een kolossale haas in een van de tuinen. Hendrik maakte zich spoorslags uit de voeten. Hij schreeuwde de Lochemers wakker met: ‘De moeder aller hazen zit in onze tuinen!’
Moed indrinken
De geschrokken stadsgenoten togen met alles wat als wapen kon dienen ten strijde: knuppels, hooivorken en spaden. Volgens één versie van de legende dronken de mannen zich eerst ook nog even wat moed in.
De haas, die de woedende mensenmassa op zich af zag komen, schrok zich een hoedje en stootte een ijzingwekkend geluid uit dat nog nóóit van een haas was gehoord. De Lochemse helden schrokken daar op hun beurt zo van dat ze het op een lopen zetten.
Lees verder onder de foto…
Kleine Jan – niet de snelste van het stel – keek nog eens angstig achterom en zag dat de haas op zijn rug lag te spartelen. ‘Hij is gevallen!’, riep Jan zijn rennende collega-hazenjagers na. En inderdaad, het beest lag te spartelen tussen de kool. Na nog een ferme slok geestrijke foezel ging de ‘heldhaftige’ horde er opnieuw op af om het onfortuinlijke dier letterlijk dood te knuppelen.
Feest
Dronken van vreugde en trots waren de Lochemse helden. Hun vangst werd de stad in gedragen en ’s avonds werd een feest gehouden waar uiteraard haas op het menu stond. Het vlees was niet al te mals en de smaak was toch anders dan je van haas zou verwachten. Desalniettemin overheerste de trots en niets kon de pret drukken.
Al snel kwam uit dat er geen XXL-haas maar een ezel was gevangen. Er is een lezing dat het de ontsnapte ezel van een boer uit de omgeving zou zijn. Een andere (leukere) versie van het verhaal wil dat zich een marskramer meldde met de vraag of iemand zijn ezel had gezien. De handelaar zag even later de huid van ezel bij het huis van de slager hangen en wist genoeg.
Lochemse Koolhazen
De boze marskramer werd de stad uitgezet maar vertelde overal waar men het wilde horen over de Lochemers die een ezel voor een haas hadden aangezien. Dat leverde de inwoners van de landstad de bijnaam Lochemse Koolhazen op.
Zoals zo vaak werd de spotnaam al snel een geuzennaam. Er zou later zelfs een voetbalclub naar worden vernoemd. De rest is geschiedenis…
De foto-expositie ‘100 jaar Sportclub Lochem’ is te zien:
– 9 t/m 24 juli: Huize Gudula
– 24 juli t/m 7 augustus: De Hoge Weide
– 7 augustus t/m 4 september: Hal van het gemeentehuis
– 4 t/m 18 september: Het Stadshuus
